am Jezus Chrystus ustanowił sakrament Eucharystii podczas ostatniej Wieczerzy, po to, aby stał się dal wiernych wzmocnieniem, a dla Apostołów siłę w głoszeniu i prowadzenie ewangelizacji. Kazał to czynić na swoja pamiątkę, dlatego Kościół nieustannie oraz nieprzerwanie sprawuje ten sakrament zarówno troszcząc się o zbawienie wszystkich wiernych.
„Dziś widziałam w czasie Mszy św. Jezusa Ukrzyżowanego. Jezus był przybity do krzyża i w wielkich mękach. Dusza moja została przeniknięta cierpieniem Jezusa, w duszy i ciele moim, chociaż w sposób niewidzialny, ale równie bolesny.
Każda Msza św. jest ofiarowaniem się Chrystusa, ale w każdej i ja się ofiarowuję […]. Ponieważ nie ma ofiary bez ognia, bez miłości, dlatego oddaję się Miłości.
W rzeczywistości Eucharystycznej nie różni się Ofiara Mszy Świętej od Ofiary Krzyżowej, bo w obydwu Chrystus jest Ofiarnikiem i zarazem Barankiem Ofiarnym.
Celebracja Eucharystii obejmuje zawsze: głoszenie słowa Bożego, dziękczynienie składane Bogu Ojcu za wszystkie Jego dobrodziejstwa, a zwłaszcza za dar Jego Syna; konsekrację chleba i wina oraz uczestniczenie w uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Pana.
Msza św., przenosząc na ołtarz ofiarę Kalwarii, umożliwia nam godne Boga uwielbienie, należytą za wszystkie dobrodziejstwa podzięką i prośbę o nowe, oraz całkowite przebłaganie Go za nasze grzechy.
Najświętsza Eucharystia jest przedłużeniem tego, co zdarzyło się, gdy słowo Ciałem się stało w Maryi: Chrystus wziął ciało dla siebie od Maryi i bierze to ciało, gdy jednoczy się z naszym własnym ciałem w komunii eucharystycznej.
Każdego dnia w Eucharystii staje się obecna i skuteczna ofiara Chrystusa, który dobrowolnie złożył ją za nas, abyśmy mogli wraz z Nim odrodzić się do nowego życia.
Samo słowo — Eucharystia — znaczy dziękczynienie. Patrząc na działalność Jezusa Chrystusa: głoszenie Dobrej Nowiny i czynienie licznych znaków, cudów, można powiedzieć, że była ona jednym, wielkim hymnem dziękczynienia składanym Bogu Ojcu. Przed cudownym rozmnożeniem chleba i ryb Pan Jezus dziękował Ojcu za to, że może nakarmić głodnych ludzi i późnej, w Kafarnaum powiedzieć o chlebie dającym życie wieczne.
To rozmnożenie chleba, to zapowiedź Eucharystii, poprzez którą Bóg pragnie dawać się człowiekowi na pokarm. Jezus, składając swoje życie w ofierze krzyża, w darze, w pokorze i posłuszeństwie Ojcu, poprzez śmierć i zmartwychwstanie, pomnaża je jednocześnie i sam staje się pokarmem dla wielu.